Τα έργα που παρουσιάζονται εμπεριέχουν κάποια σταθερά στοιχεία που λειτουργούν συμβολικά και επαναλαμβάνονται σε κάθε εικόνα. Το πρώτο από αυτά είναι το κεφάλι. Τα κεφάλια είναι ασώματα, δυσανάλογα και αποδίδονται ως καρικατούρες. Μπορεί να γελούν υστερικά ή να βγάζουν κραυγές, χωρίς όμως ποτέ να μιλούν, εκφράζοντας έτσι την πιο άλογη, θυμική και ζωώδη πλευρά του ανθρώπου. Το δεύτερο κοινό στοιχείο, ο κάνναβος, εκφράζει τη λογική και αναδεικνύεται ως ένα έλλογο, δομικό στοιχείο που βοηθά τον άνθρωπο να δημιουργήσει με βάση έναν κανόνα. Τέλος, το τρίτο στοιχείο, η φιγούρα ενός ανθρώπου, εμφανίζεται σε μικρό μέγεθος μέσα στη ζωγραφική επιφάνεια, καταλαμβάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο. Πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο χωρίς συγκεκριμένα ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ο οποίος προβάλλει τα δύο βασικά στοιχεία που εμπεριέχει μέσα του: το παράλογο και το λογικό. Υπό αυτό το πρίσμα, ο άνθρωπος βιώνει μια αέναη διαδικασία δημιουργίας και καταστροφής, όπου η μια κατάσταση διαδέχεται την άλλη αδιάκοπα. Τα τοπία παραπέμπουν σε εικονικές πλατφόρμες παλιών video games που εμπεριέχουν θραύσματα δομικών στοιχείων, όπως κολώνες, δοκάρια, μισο-χτισμένα κτίρια, συνθέτοντας έτσι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο άνθρωπος προβάλει τις δύο ετερόκλητες πλευρές του εαυτού του. Ο κόσμος αυτός μοιάζει να αποτελείται από διάσπαρτα κομμάτια που φέρνουν την εικόνα στο μεταίχμιο ανάμεσα στη διάλυση και τη δημιουργία. Επάνω στη ζωγραφική επιφάνεια τοποθετούνται φόρμες και σχήματα, τα οποία απαλείφονται ή αντικαθίστανται, δημιουργώντας έτσι αλληλεπικαλύψεις, ακυρώσεις και αναδιατυπώσεις.

Οι εικόνες δεν δημιουργούνται εξ αρχής με βάση μια ξεκάθαρη πρόθεση. Συνήθως, το υλικό αποτελείται από ετερόκλητες εικόνες και επιλέγεται με ενστικτώδη τρόπο, με μοναδικό κριτήριο το αισθητικό. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί μια ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατασκευή ενός έργου που δεν είναι σαφώς προσδιορισμένο εξ αρχής. Η ομαδοποίηση των εικόνων γίνεται σταδιακά, με βάση κάποια κοινά στοιχεία που δεν ήταν εμφανή κατά το αρχικό στάδιο της επιλογής αλλά αρχίζουν να διαφαίνονται στον πίνακα κατά τη διάρκεια της υλοποίησής του. Η θεματολογία προκύπτει συνενώνοντας τα κοινά στοιχεία των εικόνων που δουλεύονται παράλληλα, αποδεικνύοντας ότι για να δημιουργηθεί η τελική εικόνα χρειάζεται να θυσιαστούν πολλές εικόνες πριν από αυτή.

Ατομικές Εκθέσεις

“Ετερόκλητα” Τοπία, Braggart Gallery, Διδύμο Οθωμανικό Λουτρό Τρικάλων Μουσείο Τσιτσάνη, 2023

Η δουλειά του Θοδωρή Αγγελόπουλου παρουσιάζει περιβάλλοντα μέσα στα οποία ο άνθρωπος προβάλει τις δύο ετερόκλητες πλευρές του εαυτού του. Η πρώτη είναι η θυμική, η ζωώδης πλευρά του, που μέσα στις εικόνες αναπαρίσταται συμβολικά με δυσανάλογες καρικατούρες ανθρώπινων κεφαλιών. Η δεύτερη η λογική του που αναπαρίσταται συμβολικά μέσα από το στοιχείο του καννάβου. Είναι ένας κόσμος που αποτελείται από διάσπαρτα κομμάτια, στο μεταίχμιο ανάμεσα στη διάλυση και τη δημιουργία. Ο εικαστικός Θοδωρής Αγγελόπουλος παρουσιάζετε στο χώρο  όπου βρίσκονται οι ξυλουργικές μηχανές των πρώην φυλάκων Τρικάλων. Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει σε σωφρονιστικά ιδρύματα έχουν και παρουσιάζουν δυο ετερόκλητες πλευρές του εσωτερικού τους κόσμου. Η μια περιλαμβάνει όλες τις στιγμές και τις ενέργειες της ζωής τους, καθώς και αυτό που τους οδήγησε στη φυλακή. Όπως αναφέρει ο καλλιτέχνης η θυμική και ζωώδης πλευρά. Στη συνέχεια η δεύτερη ετερόκλητη πλευρά θα  μπορούσαμε να πούμε ότι παρουσιάζει τη ζωή τους τη δράση τους μέσα στη φυλακή καθώς και τη διαδικασία σωφρονισμού.

Ο Θοδωρής Αγγελόπουλος αναφέρει τη δεύτερη ετερόκλητη πλευρά με τη μορφή καννάβου. Τα κουτάκια του καννάβου θυμίζουν και δίνουν την αίσθηση της φυλακής και του εγκλωβισμού. Τα έργα που παρουσιάζονται εμπεριέχουν κάποια σταθερά στοιχεία που λειτουργούν συμβολικά και επαναλαμβάνονται σε κάθε εικόνα. Το πρώτο από αυτά είναι το κεφάλι. Τα κεφάλια είναι ασώματα, δυσανάλογα και αποδίδονται ως καρικατούρες. Μπορεί να γελούν υστερικά ή να βγάζουν κραυγές, χωρίς όμως ποτέ να μιλούν, εκφράζοντας έτσι την πιο άλογη, θυμική και ζωώδη πλευρά του ανθρώπου. Το δεύτερο κοινό στοιχείο, ο κάνναβος, εκφράζει τη λογική και αναδεικνύεται ως ένα έλλογο, δομικό στοιχείο που βοηθά τον άνθρωπο να δημιουργήσει με βάση έναν κανόνα. Τέλος, το τρίτο στοιχείο, η φιγούρα ενός ανθρώπου, εμφανίζεται σε μικρό μέγεθος μέσα στη ζωγραφική επιφάνεια, καταλαμβάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο χώρο. Πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο χωρίς συγκεκριμένα ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ο οποίος προβάλλει τα δύο βασικά στοιχεία που εμπεριέχει μέσα του: το παράλογο και το λογικό. Υπό αυτό το πρίσμα, ο άνθρωπος βιώνει μια αέναη διαδικασία δημιουργίας και καταστροφής, όπου η μια κατάσταση διαδέχεται την άλλη αδιάκοπα.