Braggart

SEARCH EVENT

Νταής Κώστας
Dais Costas
Βιογραφικό

Ο Κώστας Νταής, ζωγράφος και γλύπτης, γεννήθηκε στη Λάρισα το 1954. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τήνου (1968-1971). Έργα του υπάρχουν στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, καθώς και σε άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Γερμανία, Ιταλία και Αμερική. Συνεργάστηκε επί μια δεκαετία ως σκιτσογράφος, στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ» αλλά και στις αναστηλώσεις της Ακρόπολης των Αθηνών ως μαρμαρογλύπτης. Δραστήριος καλλιτέχνης με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Biography

Costas Dais, painter and sculptor, was born in Larissa. He studied at the School of Fine Arts in Tinos (1968-1971). His works can be found in the Municipal Gallery of Larissa, as well as in other public and private collections in Greece, Germany, Italy and America. He collaborated for a decade as a cartoonist, in the literary magazine “TO DENTRO” and in the restorations of the Acropolis of Athens as a marble sculptor. He is an active artist with many solo and group exhibitions in Greece and abroad.

 

Εικαστική ιδέα

Αγαπώ τους ζωγράφους γιατί σε έναν τόπο που δεν παράγει τίποτα, παραμένουν οι τελευταίοι χειριστές. Πεισματάρηδες, ενάντια στον αυτοματισμό, ενάντια στην κυριαρχία της ηλεκτρονικής -χωρίς νόημα- εικόνας και της «μηχανικής» ευτυχίας που υποθετικά διώχνει τη γεροντική ηλικία ή το θάνατο, επιμένουν να χειρίζονται υλικά πράγματα και χειρωνακτικές διαδικασίες, ενώ ασχολούνται με θέματα ψυχής, πνεύματος και τέχνης.

Ακριβώς επειδή μου αρέσει -με ανακουφίζει- όταν το πνεύμα μυρίζει αλκοόλ ή τερεβινθίνη, γι’ αυτό μου αρέσουν αυτά τα όνειρα, αυτά τα μαγικά τοπία φτιαγμένα με ακρυλικά, μελάνια, κάρβουνο ή ακουαρέλες. Αυτή είναι η περίπτωση της τελευταίας ενότητας έργων του ζωγράφου Κώστα Νταή, ενός δημιουργού διχασμένου ανάμεσα στη ζωγραφική και τη γλυπτική, που ισορροπεί ανάμεσα στην απελευθερωτική δράση της πρώτης (τον διονυσιακό της χαρακτήρα) και την ορθολογική-απολλώνια λειτουργία της δεύτερης. Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, το ζητούμενο είναι ο χώρος και η προσέγγισή του. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τόσες πραγματικότητες και τόσοι κόσμοι όσοι και οι πραγματικοί δημιουργοί. Γιατί, μη μου πείτε ότι υπάρχουν πιο συγκεκριμένες και πιο απτές πόλεις από τις «αόρατες» του Ίταλο Καλβίνο; γιατί, μη μου πείτε ότι υπάρχουν πιο συγκεκριμένες και πιο απτές πόλεις από τις «αόρατες» του Italo Calvino;

Επομένως, τα τοπία του Νταή είναι τόσο πραγματικά όσο και αόρατα ή αφηρημένα, δηλαδή εσωτερικά. Τοπία που μοιάζουν να τα πιάνει ο ζωγράφος με κλειστά μάτια, παρά με ανοιχτά. Είναι χώροι μνήμης όπου χορεύουν οικεία, ευγενικά φαντάσματα Χαμαδρυάδων, Αμαρυλίδων και νεράιδων. Αλλά και χώροι όπου οι διαφάνειες, οι φωτοσκιάσεις, οι σκοτεινότητες ή οι συστάδες της συμπαντικής ύλης έχουν την πρώτη

Διότι, μη μου πείτε ότι υπάρχουν πιο συγκεκριμένοι και πιο απτοί  αλλά και χώροι όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι διαφάνειες, οι φωτοσκιάσεις, οι σκοτεινότητες ή οι συστάδες της συμπαντικής ύλης. Είπα επίτηδες «λέξη», αφού η ζωγραφική αρθρώνει ένα έγκυρο λεξιλόγιο, αρκεί να μπορείς να το διαβάσεις, να δεις, πίσω από την όψη, τους μυστικούς τρόπους που βρίσκουν τα πράγματα για να κατευθύνουν τα βαθιά, αινιγματικά πάθη της ύπαρξης. Όλος ο ρομαντισμός και ο θάνατος που χωράει στη ζωή ενός ανθρώπου, χωράει επίσης στη μικρή έκταση ενός μόνο πίνακα.

Μάνος Στεφανίδης

Ιστορικός Τέχνης

 

 

Artist's Statement

I love painters because in a place that does not produce anything, they remain the last handlers. Stubborn, against the automatism, against the dominance of the electronic -meaningless- image and the ‘mechanical’ happiness that hypothetically banish senility or death, they insist on handling material things and manual processes while they are dealing with issues of soul, spirit and art.

Just because I like it – it relieves me – when the spirit smells alcohol or turpentine, therefore I like those dreams, those magical landscapes made of acrylics, inks, charcoal or watercolors. This is the case of the last section of works of the painter Costas Dais, a creator divided between painting and sculpture, balancing the liberating action of the first (its Dionysian character) and the rational-apollonian function of the latter.

In both cases, however, the issue is space, and its approach. In my opinion there are so many realities and so many worlds as there are true creators. Because, don’t tell me that there are more specific and more tangible cities than the ‘invisible’ ones of the Italo Calvino?

Therefore, Dais’ landscapes are as real as they are invisible or abstract, that is, inward. Landscapes that seem to be caught by the painter with his eyes closed, rather than open. They are spaces of memory where intimate, gentle ghosts of Hamadryads, Amaryllids, and fairies dance. But also spaces where transparencies, luminescences, obscurities or clusters of universal matter have the first word. I said ‘word’ deliberately, since painting articulates a valid vocabulary, as long as you can read it, see, behind the appearance, the secret ways that things find in order to direct the deep, enigmatic passions of being. All romance and death that fit into a human’s life, fits also into the small extent of a single painting.

Manos Stefanidis
Art Critic- Art Historian

Χρησιμοποιήστε όρους όπως “contemporary art” ή “κεραμικά” ώστε να έχετε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Please use keywords such as “contemporary art” or “ceramics” for better results.

Shop

Search
My Account