Σαββίδου Ευσταθία Archives

Σαββίδου Ευσταθία

Savvidou Efstathia

Βιογραφικό

Η Ευσταθία Σαββίδου γεννήθηκε το 1997 στην Έδεσσα. Το 2024 αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.. Κατά την διάρκεια των σπουδών της, φοίτησε για ένα εξάμηνο μέσω του προγράμματος Erasmus στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Γρανάδα, στην Ισπανία. Επιπλέον είναι πτυχιούχος του Τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, όπως : «Visualbility Vol.2», Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη (2024) / «Ένας δικός τους τόπος», MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών, Θεσσαλονίκη (2024) / «Inspire Project 2023: «Ένταση. Σενάρια μέλλοντος και άλλες ιστορίες», MOMus – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2023) / «Απηχήσεις της επανάστασης του 1821 στην τέχνη του σήμερα», Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και της Νεότερης Ιστορίας της Μακεδονίας και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη (2021).

Biography

Efstathia Savvidou was born in 1997 in Edessa, Greece. In 2024 she graduated from the School of Visual and Applied Arts of the Aristotle University of Thessaloniki. During her studies, she studied for one semester at the Faculty of Fine Arts of the University of Granada in Spain, as an Erasmus student. Furthermore, she graduated from the Department of Accounting and Finance of the University of Macedonia. She has participated in several group art exhibitions, such as: “Visualbility Vol.2”, French Institute of Thessaloniki, Thessaloniki (2024) / ”A place of their own”, MOMus – Experimental Center for the Arts, Thessaloniki (2024) / “Inspire Project 2023: «Intensity. Future scenarios and other stories», MOMus – Museum of Contemporary Art, Thessaloniki (2023) / “Echoes of the revolution of 1821 in the art of today”, Museum of the Macedonian Struggle and the Modern History of Macedonia and Aristotle University of Thessaloniki, Thessaloniki (2021).

Εικαστική ιδέα

Ο ενήλικος κόσμος θεωρείται ένα ορθολογικό και εύτακτο όλον, στο οποίο κάθε άτομο έχει αναλάβει αυστηρούς ρόλους και ευθύνες. Αυτό το σοβαροφανές κοινωνικό γίγνεσθαι, συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης, δύναται να κλονιστεί και ν επαναπροσδιοριστεί από ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο, το χιούμορ. Μεταξύ άλλων, το χιούμορ αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό των έργων της τελευταίας περιόδου.

Οι πιο πρόσφατες σειρές έργων, επικεντρώνονται σε μια φορμαλιστική μελέτη, με έντονες επιρροές από την ποπ κουλτούρα, το κίνημα «Shaped Canvas», τα κόμικς και τα κινούμενα σχέδια. Απώτερος σκοπός των έργων, είναι ο σχολιασμός κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, μέσα από μια χιουμοριστική και ειρωνική σκοπιά, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για αμφιλεγόμενα νοήματα. Ταυτόχρονα, μέσα στην πληθωρικότητα και την πολυχρωμία των έργων, μπορούν να καμουφλαριστούν ποικίλα σύμβολα. Έτσι, διατηρείται μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτήν την αισιόδοξη, αφελή και ουτοπική προσέγγιση του κόσμου και την ρεαλιστική πλευρά του. Το τελικό αποτέλεσμα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αφηρημένη και την αναπαραστατική τέχνη, μέσω της απλοποίησης της μορφής και της σύνθεσης των χρωμάτων.

Από τεχνικής πλευράς, για την κατασκευή των έργων χρησιμοποιήθηκε ξύλο και νήμα. Τα υλικά αυτά είτε παραπέμπουν άμεσα σε παιδικά παιχνίδια, είτε σχετίζονται με αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, προσδίδοντας μια αίσθηση οικειότητας. Αγνοώντας τη συνήθεια που θέλει τα έργα τέχνης να παραμένουν ανέγγιχτα από το κοινό, ο θεατής καλείται να αλληλεπιδράσει με κάποια από αυτά, ερχόμενος σε επαφή με στοιχεία της παιδικότητάς του.

Όσον αφορά τις πηγές έμπνευσης, σε σχέση με την αισθητική που ακολουθούν, τα έργα έχουν επιρροές από καλλιτέχνες όπως η Elizabeth Murray και ο Αλέξης Ακριθάκης. Επίσης, οι δουλειές του Frank Stella, Jean Hans Arp και της Chryssa ήταν καθοριστικές στην πορεία δημιουργίας των έργων. Τέλος, μέσω της έντονης παρουσίας παιδικών στοιχείων και φορμών που θυμίζουν παιχνίδια, τα αυστηρά ενήλικα προβλήματα μετατρέπονται σε εύπεπτες και πολύχρωμες συνθέσεις που μπορούν να αποπροσανατολίσουν τον θεατή. Άλλωστε, όπως υποστηρίζει ο Duchamp: «Τίποτα δεν είναι αρκετά σοβαρό για να το πάρουμε στα σοβαρά».

Artist's Statement

The adult world is thought to be a rational and neat whole, where each individual has undertaken strict roles and responsibilities. This serious looking, social grand scheme of things, including art, may be unsettled and redefined by a universal and future-proof phenomenon; that is humour. Humour is the main characteristic of the last year’s artworks.

The latest artistic work has been focused on formalistic study, having been acutely influenced by pop-culture, the “shaped canvas” movement, comics and cartoons. Ultimately, the purpose of the artworks is to comment on social and political phenomena, through a humorous and ironic point of view, while also leaving open the possibility of ambiguous meanings. Simultaneously, various symbols can be camouflaged within the playful polychrome and exuberance of the works. Thus, a bridge is maintained between this optimistic, naive and utopian approach to the world and its realistic side. The result tries to balance between abstract and representational art, through form’s simplification and colours’ composition.

From a technical point of view, wood and thread were used for the construction of the artworks. These materials refer either directly to children’s toys, or they are related to childhood memories, lending familiarity to the atmosphere of the artworks. Ignoring the habit that wants works of art to remain untouched by the public, the viewer is invited to interact with some of them, coming into contact with elements of his childhood.

As far as the sources of inspiration are concerned, in relation to the aesthetics they follow, the works are influenced by artists such as Elizabeth Murray and Alexis Akrithakis. Also, the work of Frank Stella, Jean Hans Arp and Chryssa were pivotal in the process of the creation of the works. Through the intense presence of childlike pigments and forms that remind of children’s toys, the strict adult problems are transformed into digestible, colourful compositions that can disorient the observer. Besides, as Duchamp claimed: “Nothing is serious enough to take seriously”.